Weg van Schokland

Schokland, eiland op het droge Schokland was aanvankelijk een deel van een groot schiereiland in het begin van de Middeleeuwen. Door ontginning zakte de bodem geleidelijk, waardoor de zee steeds meer invloed kreeg. Rond 1450 vormde zich een eiland in de Zuiderzee dat pas in 1806 de naam Schokland kreeg. In de 19e eeuw was Schokland ongeveer 4 km lang en op het breedste punt 500 m breed. De bewoners leefden op terpen bij Emmeloord, Middelbuurt en de Zuidert. Tot 1859 was het eiland bewoond; in dat jaar moesten de 600 bewoners hun huizen verlaten nadat zij de strijd tegen het water definitief verloren hadden. Dit besluit werd genomen door Koning Willem III. Sinds de drooglegging van de Noordoostpolder in 1942 is Schokland een eiland op het vasteland geworden. In 1995 werd Schokland het eerste UNESCO Werelderfgoed van Nederland.